وقتی دلتنگ شدی به یاد بیار کسی رو که خیلی دوست داره
وقتی ناامیدشدی به یاد بیار کسی رو که تنها امیدش تویی
وقتی پرازسکوت شدی به یاد بیارکسی روکه به صدات محتاجه
وقتی دلت خواست از غصه بشکنه به یاد بیارکسی روکه توی دلت کلبه ساخته
وقتی چشمات تهی ازتصویرم شدبه یادبیارکسی روکه حتی توی عکسش بهت لبخندمیزنه
وقتی جایی نشستی که کنارت خالی بودبه یادبیارکسی روکه توی آغوشت جامی گرفت
وقتی به انگشتات نگاه کردی به یادبیارکسی رو که دستات لای دستاش گم میشد
و وقتی شونه هات خسته شدبه یادبیارکسی روکه برای تکیه زدن به شونه هات لحظه ها رو می شماره

عجب صبری خدا دارد

       اگر من جای او بودم

              همان یک لحظه اول

                     که اول ظلم را می دیدم

             جهان را با همه زیبایی و زشتی

بروی یکدگر ویرانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

             اگر من جای او بودم

                    که در همسایه صدها گرسنه چند بزمی گرم عیش و نوش می دیدم

             نخستین نعره مستانه را خاموش آندم

بر لب پیمانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

         اگر من جای او بودم

                   که می دیدم یکی عریان و لرزان دیگری پوشیده از صد جامه رنگین

         زمین و آسمان را

واژگون مستانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

         اگر من جای او بودم

                  نه طاعت می پذیرفتم

                  نه گوش از بهر استغفار این بیدادگرها تیز کرده

         پاره پاره در کف زاهد نمایان

سبحه صد دانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

          اگر من جای او بودم

                    برای خاطر تنها یکی مجنون صحراگرد بی سامان

          هزاران لیلی نازآفرین را کو به کو

آواره و دیوانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

          اگر من جای او بودم

                    بگرد شمع سوزان دل عشاق سرگردان

           سراپای وجود بی وفا معشوق را

پروانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

            اگر من جای او بودم

                     بعرش کبریائی با همه صبر خدایی

                     تا که می دیدم عزیز نابجائی ناز بر یک ناروا گردیده خواری می فروشد

            گردش این چرخ را

وارونه بی صبرانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

           اگر من جای او بودم

                     که می دیدم مشوش عارف و عامی ز برق فتنه این علم عالم سوز مردم کش

           بجز اندیشه عشق و وفا معدوم هر فکری

در این دنیای پر افسانه می کردم

عجب صبری خدا دارد

          چرا من جای او باشم

                        همین بهتر که او خود جای خود بنشسته

                                   و تاب تماشای تمام زشتکاریهای این مخلوق را دارد

                       وگرنه من جای او چو بودم

          یکنفس کی عادلانه سازشی

با جاهل و فرزانه می کردم

عجب صبری خدا دارد!   

                عجب صبری خدا دارد!

                          عجب صبری خدا دارد!

محبوب مهربانم...

   لحظه هایی  که خلوت خانه ات می شوم

   آسمانی ترین لحظات من است..

   ای تو همیشه خدای خوب و دوست داشتنی من 

   اگر چه ...

   هزارتا پله ازتو دورم

   اگر چه ! پله برای بنده هات شدم

   ولی گفتم ، یه پله به تو نزدیکتر می شم

   و باز اگر پله های زندگیم رو خراب کردن ..

   به خودم امید دادم که پله های رسیدن به ،

   تو را راحتر می گذرونم... 

   بی رودروایسی.....

   بی رودروایسی و بی حاشیه...  

   چه کسی از تو بنده نوازتر

ای مهربان

ای خالق هستی !

نیک و بد مرا احاطه کرده است ،

اما من از تمثال تو آفریده شده ام 

محبوبم.....

در محبس تنهایی

یا خفته در سرور آسمانی ،

یا آسوده در آرامش بهشتی

خدایا ،

خدایا ، کاش با من باشی !    

دستم را رها مکن