گه گذاری به دَرون،گـربنمایی چه خوشَ ستهجرت از روی صـداقت، به رهایی چه خوشَ ستبا وضو، پاک و مُطـــهّر به نمــــــازی زِ نیازدوست را،ازسرِاخلاص سِتایی چـه خوشَ ستدل پُردردِ کســـی دَردفزودن، چه خطـــــاستغــم زِ دلهایِ پُر ازدرد،زُدایی چه خوشَ ستگوشه ی مســــــــجد اگر،عمرتو می گرددطِیگربه مردُم ،نرسد ازتوجفــایی چه خوشَ ستبیــــــنوا را نتوان دیـــــدو، رهاکـــردو برفتگرببــخشی به دلش،برگ ونوایی چه خوشَ ستگر که نومیـــــد ،زِالطافِ خــــــــدا گشته دلیدَرِ اُمیّــــــد به رویَش،بگشایی چه خوشَ ستاِی که در کعــــــبه،طواف ازپِی ِطاعت بکنیطاعت ازرویِ ِصداقت،نه ریـایی چه خوشَ ستدلِ بی درد،زِ انوارِ خــــــدا بی خــــــــبرستدردلت هست اگر،نورِ خـدایی چه خوشَ ستگوشِ سر، نشنود اســــرارِ ســـراپرده ی غیبگردلت بشنود ازغیب،صـدایی چه خوشَ ستخوش مکن دل،که دوصد باغ وعمارت بُوَدتگربه رضوان بُوَدت،نیمه سرایی چه خوشَ ستگـــــر کــــه خواهی،بکشی منّت وگردن بنهیبر دَرِ خانه ی آزاده،گـــــدایی چه خوشَ ستسِـــــــیرِ اَنفُس چوکنی، بی مددِ پیــــــــر مکنطی شود،با کمــــکِ راهنمایی چه خوشَ ستعاشــــــــقان رانبُوَد ما ومنی، در رَهِ عشــــقمعرفت یابی اگر،بی من ومایی چه خوشَ ستسالــــک اَرپای نه، باسر به مُـــــرادش برسدوصل حاصل چوشود، بی سروپایی چه خوشَ ستهفت شــــــهرت چه دَهَــــــد سود، اگرپیمودیدرکِ این نکته، که آخربه کجـایی چه خوشَ ستســـــرِسودایی منصـــــور، هوایـــــــی شده گربِینِ ِسر، باتنِ خاکیش جُـــدایی چه خوشَ ستبنده را ، بندگیَش ، هست مقـــــامی به ســـــزامَرخـــدارا، به خداوند،خـــدایی چه خوشَ ستمَاً مـنِ ِمـــــــانبُوَد کهـــــــنه ســــــرایی زعدمدیدن منــــــــزل آبادِ نهـــــایی، چه خوشَ ستدر رَهِ کعبـــــه ی ما،غیرِ صفا هیـــــــــچ نبودگرکه چون ما،توهم ازاهلِ ِصفایی،چه خوشَ ستما که (دیــــوانه) فارغ،زِ جهـــــانیم ومقــــــامگرتوهــــم،همسفرو همرهِ مایی،چه خوشَ ست...............................................................................ولی ا....شیخی مهرآبادی(دیوانه)اسفند(4 8 )اراک